Delegacja pielgrzymów z Polski, pod przewodnictwem ojca Rafała Szwedowicza, odwiedziła Czarnogórę na zaproszenie metropolity Borysa. Wizyta była głęboko uduchowionym czasem modlitwy, wspólnoty i wymiany duchowych darów, umacniając więzi między Czarnogórą a Polską.
Na posiedzeniu Świętego Synodu Czarnogórskiego Kościoła Prawosławnego, pod przewodnictwem arcybiskupa Cetynjskiego i metropolity Czarnogórskiego Borysa, zapadły kluczowe decyzje dotyczące życia kościelnego w kraju i diasporze.
Na obchodach 29. rocznicy ludobójstwa na Bośniakach w Srebrenicy, na zaproszenie Pana Hamdiji Fejzića, przewodniczącego Komitetu Organizacyjnego i Dyrektora Fundacji Upamiętnienia 11 lipca 1995 r., obecna była także delegacja Czarnogórskiego Kościoła Prawosławnego. Delegacja, na czele z metropolitą Czarnogóry Borysem, biskupem Ivanem, protojerejem Draganem Pavlovićem oraz emerytowanym metropolitą Michałem, uczestniczyła w uroczystościach 11 lipca 2024 r.
Czarnogórska Cerkiew Prawosławna, choć stosunkowo młoda w swej obecnej formie, ma głębokie korzenie sięgające czasów, gdy w regionie dominowało Bizancjum. Jest symbolem duchowej i kulturowej tożsamości Czarnogóry, odgrywając kluczową rolę w zachowaniu tradycji i wiary jej mieszkańców.
W XIX wieku, Czarnogóra była małym, ale niezależnym księstwem, gdzie religia prawosławna stanowiła fundament życia społecznego. Pierwsze cerkwie były skromnymi budowlami, ale ich znaczenie duchowe i kulturalne rosło z każdym rokiem. Cerkiew Czarnogórska nieustannie rozwijała się, adaptując się do zmieniających się czasów, ale nigdy nie zapominając o swoich korzeniach.
Jedną z najważniejszych postaci w historii współczesnej Cerkwi Czarnogórskiej jest święty Antonije Abramović. Urodzony w 1919 roku, Abramović odegrał kluczową rolę w odrodzeniu i umocnieniu cerkwi. Jego życie i działalność były nierozerwalnie związane z misją jednoczenia wiernych i budowania silnej wspólnoty religijnej.
Jako metropolita, Abramović wprowadził liczne reformy, które miały na celu odnowienie duchowe i materialne cerkwi. Był nie tylko duchownym, ale także nauczycielem i przewodnikiem, który inspirował wiernych do głębszego zaangażowania w życie religijne. Jego charyzma i determinacja przyciągały ludzi z różnych środowisk, zjednoczonych wspólną wiarą i miłością do tradycji.
Pod jego przewodnictwem, cerkiew nie tylko przetrwała trudne czasy, ale także rozkwitła. Otwierał nowe świątynie, zakładał szkoły teologiczne i promował dialog między różnymi wspólnotami religijnymi. Dzięki jego wysiłkom, Cerkiew Czarnogórska stała się ważnym ośrodkiem duchowym, znanym z otwartości, gościnności i głębokiej duchowości.
Antonije Abramović zmarł w 1996 roku, pozostawiając po sobie trwałe dziedzictwo. Jego życie i praca są inspiracją dla kolejnych pokoleń, które kontynuują jego misję budowania silnej i zjednoczonej wspólnoty wiernych. Dzięki takim postaciom jak on, Cerkiew Czarnogórska jest nie tylko miejscem kultu, ale także symbolem narodowej jedności i duchowego odrodzenia.
Dzięki staraniom Abramovića, Cerkiew Czarnogórska stała się także ważnym partnerem w dialogu ekumenicznym. Otwartość na współpracę z innymi wyznaniami i dążenie do porozumienia uczyniły z niej wzór dla innych wspólnot religijnych. Spotkania z przedstawicielami różnych religii, organizowane przez cerkiew, przyczyniły się do wzajemnego zrozumienia i szacunku, a także budowania trwałych relacji opartych na pokoju i wspólnych wartościach.
Współczesna Cerkiew Czarnogórska kontynuuje dzieło swojego wielkiego lidera, rozwijając się i dostosowując do nowych wyzwań. Jego duch jest obecny w każdej modlitwie, w każdym dziele miłosierdzia i w każdym spotkaniu wiernych. Antonije Abramović pozostaje symbolem niezłomnej wiary, poświęcenia i miłości do bliźniego, a jego dziedzictwo nadal inspiruje i prowadzi Czarnogórców na ich duchowej drodze.
Kanonizowany przez Zgromadzenie Ogólne Czarnogórskiego Kościoła Prawosławnego w 2023 r.
